کاظم دانشی عضو هیات انتخاب جشنواره فیلم 100 گفت: با تماشای فیلم برخی از فیلمسازان، فکر می‌کردم اگر اینها وارد سینمای بلند شوند، چقدر لحظات درخشانی را در آثارشان خواهیم دید و چقدر توانایی خلق لحظاتی را دارند که در من ایجاد حس‌های مختلف کند.
به گزارش روابط عمومی انجمن سینمای جوانان ایران، کاظم دانشی کارگردان و عضو هیات انتخاب جشنواره فیلم 100 درباره ارزیابی سطح آثار ارسالی به دبیرخانه جشنواره گفت: فیلم‌هایی که امسال در جشنواره دیدم، در سطوح مختلفی بودند؛ از فیلم‌هایی که من خود را سرزنش می‌کردم که چرا باید یک نفر چنین فیلمی بسازد تا فیلم‌هایی فوق‌العاده و بسیار خوب، که جز تشویق چیزی نمی‌توانستم بگویم. تعداد زیادی فیلم در جشنواره تماشا کردم و طبیعی است که فیلم‌های فوق‌العاده در آن زیاد و فیلم‌های ضعیف هم در کنار آنها باشد ولی غالب آثار قابل تأمل بوده و می‌‌توان درخصوص آن بحث کرد.
وی با اشاره به اینکه ملاک شخصی من برای انتخاب آثار حاضر در جشنواره روایت و قصه بوده، بیان کرد: اینکه فیلم‌ها بتوانند در 100ثانیه قصه خود را تعریف کنند، اولویت اصلی من بود. در نگاه اول، نگاه فرمی زیادی به آثار نداشتم بلکه در دو نگاه بعدی به آنها امتیاز دادم. در نگاه اول مهم این بود که یک فیلمساز توانسته باشد، قصه‌اش را برایم تعریف کند و به نظرم در یک فیلم 100 ثانیه‌ای اولین اولویت باید همین موضوع باشد، اینکه شما بتوانید یکی بود و یکی نبود قصه را سریع تعریف کنید و سریع هم به نتیجه برسانید؛ غافلگیری ایجاد کنید و بر مخاطب تأثیر مدنظر خود را بگذارید. باید بگویم حجم تأثیرگذاری اثر هم موضوعی بود که برای من اهمیت داشت.
دانشی در ادامه در پاسخ به اینکه سختی کار فیلم 100 ثانیه‌ای چیست و به نظر شما یک نفر می‌تواند در 100 ثانیه، محتوایی که می‌خواهد را انتقال بدهد، گفت: به نظر من سختی فیلم 100ثانیه‌ای در خود اثر است. اینکه شما محدود به بیان قصه‌ای در این زمان و به سرانجام رساندن آن می‌شوید که مطمئناً کار سختی است. به نظر من وجه تمایز این جشنواره نسبت به باقی جشنواره‌ها در همین است که همه در یک فرم و یک زمان مشخص با هم به رقابت می‌پردازند. این سختی کار فیلمساز و وجه تمایز جشنواره «فیلم 100» است.
این کارگردان جوان درخصوص اهمیت شرکت در جشنواره‌‌هایی مثل جشنواره فیلم «100» برای فیلمسازان جوانی که در آغاز راه هستند، گفت: به نظر من فیلمسازی که بتواند در 100 ثانیه فیلم بسازد و در 100 ثانیه تأثیرگذار باشد و برای مخاطب خود حسی ایجاد کند، می‌‌توان به سینمای حرفه‌ای این فیلمساز امیدوار بود که در آینده هم لحظات درخشانی در فیلم‌های سینمایی‌اش ببینیم.
وی افزود: با تماشای فیلم برخی از فیلمسازها، فکر می‌کردم اگر اینها وارد سینمای بلند شوند، چقدر لحظات درخشانی را در آثارشان خواهیم دید و چقدر توانایی خلق لحظاتی را دارند که در من ایجاد حس‌های مختلف کند. اینکه با هر مضمون و محتوایی و در زمان کوتاه، چقدر خوب توانسته تأثیری بر من بگذارند و خیلی برایم مهم بود این فیلم‌های جذاب را چه کسی ساخته است؟ چون حافظه خوبی هم دارم، مطمئن هستم که بعدها کارهایشان را دنبال می‌کنم که اگر فیلم‌های بلند یا فیلم‌های جدی‌تری از آنها دیدم، ببینم باز هم توانسته‌اند این مسیرشان را ادامه بدهند یا نه؟ این برای خودم خیلی جذاب است.
عضو هیات انتخاب بخش ملی جشنواره فیلم 100 سپس با اشاره به تجربه اولین برخورد خود با جشنواره فیلم «100» بیان کرد: این تجربه به 10 الی دوازده سال قبل بازمی‌گردد، فکر می‌کنم اوایل جشنواره فیلم «100» بود که چهار یا پنج فیلم را ساختیم و هیچکدام به جشنواره راه پیدا نکرد. بنابراین اولین تجربه من با جشنواره 100 تجربه شکست بوده ولی وقتی به جشنواره آمدم، دیدم آن سال فیلم‌های خوب، بسیار زیاد بوده است و فکر می‌کنم آقای خردمندان جایزه آن سال را برای یک انیمیشن با نام «پدر» دریافت کرد.
وی افزود: بعد از آن تجربه شکست، من فیلم های 100ثانیه‌ای زیادی چه در مقام کارگردان و چه در مقام تهیه‌کننده کار کردم و همواره این جشنواره برایم مهم بوده‌است.
کارگردان فیلم سینمایی «علفزار» در ادامه «کپی‌برداری» را بزرگترین اشتباه فیلمسازان جوان عنوان کرد و گفت: چه در مقام کارگردان و چه در مقام فیلمنامه‌نویس بسیاری از آثاری که می‌‌بینم، به نظرم یک جاهایی کپی شده است یعنی پیش از این در خیلی از فیلم‌های ایرانی یا آمریکایی این لحظات، این مدل دکوپاژ، سبک کارگردانی یا حتی این قصه را دیده‌‌ام. از نظر من فیلمسازان از آن زیست‌بوم و اقلیمی که در آن زندگی می‌کنند و از آن تجربیاتی که دارند باید خلق اثر کنند. خیلی از این فیلم‌ها کپی دست چندم فیلم‌های دیگر است.
دانشی درباره توصیه‌ای به فیلمسازان آینده که در این جشنواره فیلم اول خود را ارسال کرده‌اند، گفت: چه فیلم‌های شما راه پیدا کرد و جایزه گرفت، چه راه پیدا نکرد و هر اتفاق دیگری رخ داد؛ نباید ناامید شوید. من موقعی که فیلم می‌ساختم یک شعاری برای خودم داشتم، می‌گفتم من به هیچ پروژه‌ای نه نمی‌گویم. اصلاً برایم مهم نبود چه پروژه‌ای است، فقط می‌خواستم فیلم کار کنم و سر صحنه باشم، می‌خواستم از آدم‌ها یاد بگیرم. دستیار یا مدیر تولید آن پروژه باشم یا صدابرداری این پروژه را انجام دهم. هرکاری که بلد بودم یا نبودم، سعی می‌کردم دائم خودم را درگیر کار کنم. به خودم قول داده بودم که ماهی نیاید که من در آن ماه درگیر فیلم نباشم.
وی ادامه داد: بنابراین خیلی وقت‌ها با پیروزی همراه بوده و فیلم را به جشنواره داده و جایزه گرفتیم و خیلی وقت‌ها فیلم ما به جشنواره راه پیدا نکرده و انتقادهای تندی از من شده است و گفتند این چیست که ساختی؟ این چه وضعش است! و نقدهای جدی به فیلم‌هایم وارد شده است. خیلی وقت‌ها هم تشویق شده‌ام. برای مثال برای سازمانی یک پروژه ساختم و زمانی که پروژه را تحویل دادم، پولش را پرداخت نکردند. یعنی گفتند این چیست که ساختی؟ و اصلاً این قرارمان نبوده است. چه کیفیت ضعیفی دارد! به بن‌بست خوردم ولی تشویق هم شده‌ام. همه اینها مثل خود زندگی با هم بوده است.
این فیلمساز در پایان خاطرنشان کرد: به نظرم اگر یک فیلمسازی بخواهد در سینمای ایران به نتیجه برسد، باید زندگی کند. باید جنبه تشویق و دیده نشدن را داشته باشد. از دیده‌نشدن ناامید و از تشویق هم خیلی مغرور نشود.
