باسمه تعالی
بر زمینى که نشان کف پاى تو بود
سالها سجده صاحبنظران خواهد بود
چه غم انگیز است غروب ستاره ای درخشان از آسمان فرهنگ و هنر ایران. و چه دردناک است خداحافظی با مردی فرهیخته و مهربان. چهره آرام و دلشینی که می ماند برای همیشه در خاطره تاریخی یک ملت. او همیشگی است چون از جنس بودن است و روشنایی. از این پس هر جا نور هست ، هر جا روشنایی و ستاره هست می توان از او سراغ گرفت. در باغ و بوستان هنر ایران، در لابلای شقایقها آنجا که به احترام بالا می رود پرچم سینمای ایران، داوود رشیدی را می شود دوباره دیدار کرد. در قله ها، در سینه های مالامال از عشق و إیمان ، آنجا که سخن می رانیم از اراده، خوباوری، اعتماد و گفته می شود واژه زیبای پدر، همسر، خانواده، و إنسان داوود رشیدی هست. باغبان پیر گلشن رازهای ناب انسانی از میانمان رفت. اما او هست و همیشه خواهد ماند در خاطرمان.
این غروب غم انگیز را تسلیت می گویم از صمیم قلبم به همسر بی مانندش بانواحترام برومند، فرزندان داغدارش، جامعه سینما و تئاتر و همه مردم ایران.
