به نام خداوند باران و شکوفه
روز تلخ سینمای جهان سرانجام رسید. سینمای ایران عزادارشد. کیارستمی رفت. اگرچه تلخ است و باور نکردنی. اما باید از امروز سینمای ایران روزگارش را بدون آن چهره دلنشین و آرام و سرشار از لبخند به زندگی سپری کند. کیارستمی رفت اما راهش و نگاهش برای همیشه می‌ماند. شکوفه‌هایی که روئیدند در وزش باران اندیشه‌های کیارستمی می‌شکفند همچنان در ایران و جهان. کیارستمی یعنی باران، یعنی شکوفه یعنی رویش، یعنی هنربا تجربه‌های تازه. از بذرهایی که او نشاند در جان‌ها و دل‌ها، می‌آیند در پی هم بوستان‌ها و گلستان‌ها. او رفت اما گشود پنجره‌هایی فراوان به زندگی. روزنه‌هایی به نور و روشنایی. روایت کرد بی‌هیچ ادعا، شعر و ادب ایرانی. تسلای خاطر همه شما سینماگران و سینما دوستان آن همه شروق است که می‌بینیم در این غروب دلگیر. آن همه برآمدن که هست دراین فروشدن.
فروشدن چو بدیدی برآمدن بنگر غروب شمس و قمر را چرا زیان باشد
تو را غروب نماید ولی شروق بود لحد چو حبس نماید خلاص جان باشد
کدام دانه فرورفت در زمین که نرست چرا به دانه انسانت این گمان باشد
این غم جانکاه را از همه وجود به مردم ایران بویژه سینماگران گرامی تسلیت می‌گویم