نوا رضوانی نویسنده و کارگردان فیلم «ماسک»، تنها نماینده سینمای ایران در هفتاد و چهارمین جشنواره فیلم لوکارنو، معتقد است جریان مدیریت فرهنگی و میزان ارزش‌گذاری به فیلم کوتاه باعث شده است تا این سینما عمدتا به عنوان پلی برای ورود به سینمای بلند و حرفه‌ای در نظر گرفته شود. او ایده «ماسک» را نیز برگرفته از تحمیل خواسته‌های جامعه مردانه به زیبایی و ظاهر زنان می‌داند.
به‌گزارش روابط عمومی انجمن سینمای جوانان ایران، نوا رضوانی نویسنده و کارگردان فیلم کوتاه «ماسک» که به هفتاد و چهارمین جشنواره فیلم لوکارنوی سوییس راه یافته است، در گفت و گویی با روابط‌عمومی انجمن در آستانه حضور فیلم خود در این رویداد درباره علت توفیق و درخشش سینمای کوتاه ایران در عرصه بین‌المللی طی سال‌های اخیر بیان کرد: به نظرم یکی از مهم‌ترین دلایل موفقیت و دیده شدن فیلم‌های کوتاه ایرانی در جشنواره‌های معتبر خارجی به خود فیلم‌سازانی برمی‌گردد که در این فضا فعالیت می‌کنند و هنوز وارد فضای تجاری سینما نشده‌اند. زیرا فیلم بلند دغدغه گیشه دارد و به آن فکر می‌کند. سرمایه‌گذار سینمای بلند سرمایه کلانی را صرف می‌کند و حق دارد که به بازگشت و آورده مالی‌اش فکر کند.
وی افزود: در چنین شرایطی برخی موضوعات به اصطلاح مد در دوره‌های مختلف یا برخی ژانرها مثل کمدی یا اکشن‌های هیجان انگیز که عوام‌پسند هستند، بیشتر در فیلم‌های بلند مطرح می‌شوند اما سینمای بلند چندان به سمت موضوعات اجتماعی که اهالی فیلم کوتاه به آن توجه می‌کنند، نمی رود چراکه این موضوعات جایی در گیشه ندارند.
متناسب با مذاق جشنواره‌های خارجی فیلم نسازیم!
رضوانی در پاسخ به این که با توجه به گران شدن هزینه تولید فیلم کوتاه و شرایط اکران محدود آن در هنروتجربه و در قالب باکس‌های فیلم کوتاه آیا امکان دچار شدن سینمای کوتاه به معضل سطحی‌نگری در قصه و افتادن در ورطه موضوعات دم دستی و بدون دغدغه وجود دارد، گفت: بعید می‌دانم فیلم کوتاه به این ورطه بیافتد البته نمی‌توانم قضاوت کلی کنم و درباره همه فیلم‌سازان فیلم کوتاه نظر بدهم، اما دست‌کم دغدغه‌های سینمایی خودم باعث می‌شود تا صرف برگشت مالی را در اولویت فیلم‌سازی قرار ندهم. هرچند که این برگشت سرمایه مهم است اما همیشه آنچه دغدغه ذهنی و اجتماعی‌ام بوده را نوشته و می‌نویسم. متاسفانه برخی از همکاران ما قبل از فیلم‌سازی تحقیق می‌کنند که کدام جشنواره خارجی بر چه موضوعی از ایران تمرکز دارد و متناسب با ذائقه آن رویداد فیلم می‌سازند!
کارگردان فیلم کوتاه «یک حلقه معمولی» در پاسخ به این که چرا در ایران عموما فیلم کوتاه به‌عنوان یک پل برای ورود به سینمای بلند و حرفه‌ای دیده می‌شود اما کمتر فیلم‌سازانی تا پایان دوره فعالیت هنری خود ترجیح می‌دهند یک سینماگر فیلم کوتاه باقی بمانند؟ عنوان کرد: این ماجرا و واقعیت بیشتر به رویکردی برمی‌گردد که توسط مدیران فرهنگی به این فضا منتقل شده است. اینکه فیلم کوتاه و فیلم‌سازانش هیچ وقت توسط مدیران جدی گرفته نمی‌شوند. برای مثال من برای حضور در لوکارنو در حال حاضر باید مبلغ 20 میلیون تومان برای بلیت رفت و برگشت و ویزا هزینه کنم و نهادهای متولی بودجه‌ای برای پرداخت این مبلغ به فیلم‌سازانی که فیلم‌شان به عنوان نماینده ایران به رویدادها و جشنواره‌های معتبر خارجی راه می‌یابد، تعریف نکرده‌اند. تنها برای فیلم بلند این بودجه تعریف شده است اما برای فیلم کوتاه نه!
وی ادامه داد: متاسفانه فیلم کوتاه گویی در ایران به عنوان سینمای مستقل مورد احترام و توجه قرار نمی‌گیرد. در حالیکه فیلم «ماسک» تنها نماینده ایران در دوره هفتاد و چهارم لوکارنو است و سینمای ایران را در این رویداد نمایندگی می‌کند و حداقل انتظارات فیلم‌سازان تامین چنین شرایطی است. بنابراین ممکن است این اتفاقات یک فیلم‌ساز را دلسرد و برایش این احساس را ایجاد کند که مدیران فرهنگی برای فیلم کوتاه ارزش قائل نیستند و باید به سینمای بلند وارد شود تا او را به اصطلاح تحویل بگیرند و بتواند پیشرفت کند. در حالی که در بسیاری از کشورهای جهان، یک فیلم‌ساز سال‌ها فیلم کوتاه می‌سازد و در همین عرصه نیز باقی می‌ماند و فعالیتش را دنبال می‌کند.
رضوانی درباره شکل‌گیری و پرورش داستان «ماسک» و برآمدنش از موضوعی به روز بیان کرد: داستان اصلی «ماسک» برای یکی از دوستانم در واقعیت اتفاق افتاده بود که دوست پسر او گفته بود که هزینه عمل زیبایی‌اش را پرداخت می‌کند. این ایده در ذهن من باقی ماند تا…
